#Dag-detelkwijt Ik ben 30 geworden!

Zo. Ik heb mijzelf gedwongen om de laptop erbij te pakken en een nieuw fris blog voor jullie te typen. Ik ben ondertussen 30 jaar geworden! Allereerst wil ik iedereen ongelooflijk bedanken voor de lieve en vrolijke verjaardagsberichten. Handy is weer veilig terug naar Bali gekeerd en ik heb vooral veel leuke dingen te vertellen deze keer. Gelukkig zorgt het lot altijd voor wat extra commotie in mijn leven, dus dit blog is alles behalve saai. Daar gaan we!

– Mama in Bali –

Ik kan niet geloven dat het alweer exact een week geleden is (ondertussen al bijna anderhalf, ik schrijf mijn blogs in etappes) dat Handy en ik mam naar het vliegveld brachten. Alles liep natuurlijk heel anders bij aankomst dan mam en Handy hadden gepland, niemand kon van te voren zien aankomen wat voor een emotionele achtbaan er zou plaats vinden. Ik prees mijzelf dan ook gelukkig dat we het afscheid wel met zijn drietjes konden doen. Waarbij Handy ineens heel goed nieuws had, want hij had zijn ouders verteld dat hij naar Nederland gaat én zijn reisverzekering geregeld. We zwaaiden samen mama uit en stapten daarna op de scooter terug naar huis.

Het voelde heel gek dat mama ineens weer terug naar Nederland is. De dagen met mama waren heel fijn. Uiteraard hadden we de nodige moeder-dochter gesprekken, gingen we samen naar de massage salon voor een chocolade behandeling (mmm), aten we elke dag smoothiebowls en lekkere salades, dronken koffie bij het leven en lagen een middag aan het zwembad. Ik geloof dat mama best wel kan wennen aan een leventjes in Bali!

 

– Naar het strand en een verjaardagbarbecue –

Het verhaal wat er nu precies met Handy is gebeurd volgt snel, maar eerst de dagen toen hij weer terug in Bali was. Mama en ik hadden het idee om naar Gili Air te gaan (een klein eiland bij Lombok), maar omdat Handy al vrij vlot weer terug in Bali was en de reis naar Gili Air toch snel een halve dag in beslag neemt (plus accommodatie regelen), besloten we gewoon in Bali te blijven. Mama wilde wel graag een wit zandstrand zien. In Bali zijn er echter heel weinig witte stranden, dus daar moesten we een uurtje voor rijden. Op Pantai Pandawa waaiden we uit over het witte strand met onze voetjes in het helderblauwe zoute zeewater, terwijl Handy schelpenkettingen aan het maken was.

Ik was ongelooflijk blij dat ik met mama en Handy op het strand was, maar het bevuilde strand zorgde er ook voor dat ik weer nadacht over mijn toekomstplannen om Indonesië een stukje schoner te maken. Dromen aan zee, met een zonnetje op je schouders en een ananassapje in je hand, zijn natuurlijk geen slechte dingen. De dag na het strand reisden mama en ik naar Seminyak, om daar koffie te drinken met familie van mama uit Australië. Het was erg gezellig om Nick uit Melbourne te ontmoeten en we nodigden hem ook gelijk uit voor de barbecue. Om mijn verjaardag toch nog een beetje te vieren, hielden we een barbecue voor mijn vrienden en de mensen in de buurt. Het was super dat zelfs Roger met zijn zoon (Talaud Island) en Kadek met Sean er bij waren.

 

– Handy met één nier –

Ik weet wat jullie denken: “Hoe zit het nu precies met Handy?” Mijn vorige blog was geschreven in totale paniek. Ik ben blij dat ik mijn emoties zo kan laten spreken en er over kan schrijven, want zonder mijn blog, mama en een paar vrienden, was ik vast doorgedraaid. Handy vertelde op de avond voor mijn verjaardag dat hij een nier ging afstaan aan zijn vader, maar hij wilde niet vertellen waar hij was. Ik wist dat hij dit deed om twee redenen: 1. Mama is hier in Bali, dus hij wilt niet dat ik haar verlaat. 2. In Indonesië zijn familieproblemen JOUW problemen, dus deel je die niet met je partner.

Dat ik (en ik vermoed vele andere Westerse) daar net even anders over denken, dat zorgde in deze situatie voor ongelooflijk veel verdriet. Ik hoorde 24 uur niks van Handy en dacht dat hij illegaal zijn nier afstond. Op internet vond ik namelijk informatie dat je 6 maanden behandeld moet worden voor je een nier af mag staan. Daarbij was Handy verkouden toen hij vertrok en gezien zijn kettingroken, weinig slaap en ongezond etenspatroon, is hij niet echt in zeer gezonde staat. Ik had dus bij de hele situatie mijn vraagtekens. Handy had trouwens niet alleen mij, maar ook een aantal goede vrienden ingelicht. Iedereen vroeg zich af waar hij mee bezig was en niemand wist in welk ziekenhuis hij lag.

 

 -Eindelijk bericht! –

Na een volledige dag in paniek, kreeg ik eindelijk bericht van hem. De operatie was goed gegaan en hij was moe. Daarna hoorde ik weer een hele dag niks van hem en ‘paniekte’ nog even vrolijk door. Ik kon alleen maar huilen. Ik geloof dat zelfs mama op een gegeven moment niet meer wist wat ze met mij aan moest. Ik wilde mijn spullen thuis gaan pakken en met mama mee naar Nederland. Ik kon niet geloven dat Handy mij buitensloot in zo een heftige beslissing en mij niet vertelde waar hij was. Hij stuurde ineens een berichtje dat hij de dag daarna al terug zou vliegen. Nu ben ik geen dokter, maar ik geloof dat vliegen wel het laatste is dat je een lichaam aan moet doen als je net geopereerd bent. Ineens snapte ik waar al mijn angst en woede vandaan kwam, ik was als de ‘doods’ dat Handy uit mijn leven zou verdwijnen – definitief.

Als je het gevoel hebt dat je partner doodgaat, dan doet dat rare dingen met je hersenen. Ik had soms moeite met ademen, kon dus alleen maar huilen en haalde mij de ene ramp scenario na de andere in mijn hoofd. Ik stuurde Handy midden in de nacht een zeer emotioneel bericht en ging daarna douchen. Het werd tijd voor mij dat ik mijzelf weer bij elkaar zou pakken en eens wat rust zou nemen. Terwijl mama al lekker lag te slapen, sloop ik zachtjes na mijn douche de saapkamer weer in. Ik zag op mijn telefoon 20 gemiste oproepen van Handy.

 

 – De boodschap is duidelijk –

Handy klonk zwak en moe, maar toch ook erg krachtig. Hij legde mij in alle rust uit wat er gebeurd was. Toen hij die maandag aan was gekomen in het ziekenhuis om zijn vader te bezoeken, bleek dat de nieren van zijn vader uit begonnen te vallen. Zijn vader heeft een zwak hart en dat heeft dus effect op de andere organen. Ze begonnen per direct een zoektocht naar een geschikte nier donor. Handy bezocht drie ziekenhuizen, maar door de zeldzame bloedgroep van zijn vader – kon hij geen nier vinden. In de tussentijd had Handy zijn bloed afgestaan voor de hartoperatie van zijn vader. Handy heeft namelijk dezelfde bloedgroep als zijn vader. Terwijl zijn vader werd geopereerd, bleek dat zijn vader nog maar 30% overlevingskans zou hebben.

Handy vroeg de doctoren of hij zelf geen nier kon afstaan, hij had tenslotte dezelfde bloedgroep. De artsen legden hem uit dat je dan eerst 3 maanden getest moet worden en de nier niet zomaar afgestaan kan worden. Handy en zijn moeder zijn naar de moskee gegaan en daar uren doorgebracht. Toen ze terug in het ziekenhuis kwamen, vertelde een van de artsen toch wel Handy zijn nier te willen controleren. Er is een kleine zinnetje in de regels die blijkbaar in Indonesië toelaat dat in uiterste kritiektoestand, met goedkeuring van het ziekenhuisbestuur en familie, je een nier mag afstaan.

 – De operatie en zijn genezing –

De testen gaven een 95% match aan en Handy zijn gezondheid was goed genoeg om geopereerd te worden. Het bestuur van het ziekenhuis had ook akkoord gegeven, na gesprekken met psychologen en artsen er bij.  Ondertussen was ook Handy zijn broer naar Jakarta gekomen en zou assisteren bij de operatie. De operatie was blijkbaar met de nieuwste techniek, waar bij er slechts een 2cm brede snee gemaakt wordt en de nier er ‘uitgezogen’ wordt. Daarna branden ze alles netjes dicht, waardoor er geen hechtingen zijn en het risico op inwendige bloedingen veel kleiner is. Handy lag vervolgens op een VIP kamer en kreeg een elektrische rolstoel om zichzelf in rond te rijden. Hij had blijkbaar als een koning te eten gekregen. De fysiotherapeut en psycholoog hielden hem in de gaten en hij moest allerlei oefeningen doen om te kijken of alles weer normaal functioneerde. Handy vertelde alsof hij een dag naar een pretpark was geweest. Met fantastische doctoren en gezellige zusters die goed voor hem zorgden.

 – Ontzet –

Ik was heel blij om te horen dat alles legaal is gegaan en met de beste zorg. Het was uiteraard ook fantastisch om te horen dat de niertransplantatie zijn vaders gezondheid direct had verbeterd. Ik vroeg mij wel af wie zijn vader precies is, omdat dit soort operaties ongelooflijk duur zijn. Ik weet dat Handy nooit geld en cadeaus van zijn ouders accepteert, omdat hij zelf wil bewijzen een goed financieel leven te kunnen opbouwen. Handy praat niet veel over zijn familie en ik besefte dat ik er ook nooit naar gevraagd heb. Ben je al bijna een jaar samen en kom je er achter dat je misschien meteen een Perzische prins iets hebt, haha. Ik heb er verder niet naar gevraagd, ik heb hem wel heel helder uitgelegd dat hij voortaan dit soort dingen met mij moet delen.

Als ik van te voren had geweten dat hij in een goed ziekenhuis ligt, alles legaal is en misschien even kort een arts had kunnen spreken, dan had het niet zo hoeven gaan. Ook als hij mij gewoon naar Jakarta had laten komen, dan had ik alles direct begrepen. Nu had hij er voor gezorgd dat er een behoorlijke afstand in onze relatie was gekomen. Toen ik hem vroeg of hij wel eens had nagedacht over wat voor een effect dit op zijn leven heeft, met nadruk op als hij vader is en mogelijk niet met zijn kinderen kan spelen, omdat hij moe is of een bepaalde sport te gevaarlijk voor je nieren – hing hij de telefoon op.

 

– En dan toch nog samen? –

Ik weet nog steeds niet zo goed wat er gebeurde in mijn gedachtes – maar zoals hij Allah vroeg sterk te zijn, vroeg ik God om mij geduld te geven. Zaterdagnacht kwam Handy naar huis en terwijl we naar het vliegveld reden, dacht ik: “Ik kan twee dingen doen: 1. Heel boos zijn en de discussie met hem aangaan. 2. Positieve houding aannemen en hem eerst laten genezen.” Ik koos er voor om punt 2 aan te houden. Met die instelling ging ik dus naar het vliegveld. Handy stapte in de auto en alle woede en verdriet leek als bij zonneschijn te zijn verdwenen. Ik voelde alleen een overlading van warme gevoelens. Ik was zo blij dat hij naast mij zat en gewoon levend terug is.

Hoewel we er geen woord meer over hebben gesproken, is de boodschap wel aangekomen. Handy is totaal veranderd. Hij drinkt meer water, rookt niet meer, eet een stukje gezonder en hij is nog liever geworden! Zelfs mama viel het op dat Handy anders is dan in december. Hij eet ontzettend veel nu hij gestopt is met roken en ik vermoed dat dit zijn humeur ten goede doet. Handy zal altijd iemand zijn die graag dingen eerst zelf oplost, moeite heeft om met mij te delen wat hij denkt en waarom hij een besluit neemt (maar dat zijn volgens mij wel meer mannen). Ik zal vast ook bepaald gedrag vertonen waar hij soms moeite me heeft. Toch zijn we er voor elkaar en genieten we volop van het leven – samen.

 

– Grayson Magazine succes –

Kortom; ik had mijn lieve mama hier én met Handy gaat het top. Niet alleen in de liefde gaat het goed, ook zakelijk gezien gaat het lekker. Ik vind het altijd frappant dat mensen denken dat dingen mij komen aanwaaien. Het schrijven voor Graysonsisters is ongelooflijk leuk, maar in het begin was het lastig om mensen te vinden die in een nieuw magazine geloven. Ik heb uren besteed aan bedrijven via instagram berichten te sturen, waarbij ik meestal als antwoord kreeg dat ze eerst feiten wilden zien. Ik heb nog geen cijfers van lezers, aangezien we pas net begonnen zijn. Ik had na 30x ‘nee’ in een hoekje kunnen gaan sippen. Maar dat deed ik niet!

Ik besloot naar een markt in Canggu te gaan waar alle populaire merken van Bali op dit moment hun spulletjes verkopen. Ik keek rond welke items ik in het magazine zou willen hebben en maakte een kort praatje. Vervolgens gaf ik ze mijn visitekaartje en stuurde twee dagen later een bericht of ze interesse hadden om samen te werken. Super simpel: Ik schrijf een artikel en plaats het gratis in het magazine, zij geven mij gratis een product van hun merk. Ineens waren daar vier super leuke merken die akkoord gaven: Resil Rivera, Bagousse, PAGI Jewelry en IZORA Jewelry. Daarnaast had mama een servies mee van de dames van Coziness uit Nederland en ik had al twee artikelen geschreven voor vrienden, Polona met de Yoga Blocks en Anggie met haar tassen.

 

– Je krijgt het niet cadeau –

Ik vind het leuk om met de nieuwe ondernemers in contact te komen en hun inspirerend verhalen. Als waardering dat ik hun deze kans geef om in ons magazine te komen, geven zij mij een gratis product. In het begin had ik verwacht dat bedrijven mij dan iets kleins (goedkoops) zouden geven. Maar IZORA gaf een retailprijs van €70,- aan cadeaus en Bagousse verraste mij zelfs met hun sjaal (à €100,- retailprijs). Ik ben ook uitgenodigd om gratis te komen lunchen in een café in Canggu en ga aanstaande vrijdag naar Ubud om over een meditatie-training te schrijven. Dit is niet komen aanwaaien! Dit is kei hard werken; adequaat op berichten reageren, je flexibel instellen met tijd (ik moest bijvoorbeeld voor Resil Rivera 2 uur wachten, omdat haar andere afspraak uitliep) en je openstellen om nieuwe contacten op te doen.

Hetzelfde geldt voor de online franchise die ik ben begonnen. Ik stond twee dagen geleden om 4 uur in de nacht op, omdat er een online bijeenkomst was in Europa. Ik had niet op hoeven te staan, want uren later zou de link gedeeld worden en kon ik het evenement alsnog bekijken. Echter kun je dan niet live reageren en voel je minder die saamhorigheid. Het is mijn persoonlijke keuze om meer te willen leren, verhalen te willen horen en er zeker van te zijn dat deze populaire bedrijfsstructuur werkt.

Ik kreeg van verschillende mensen berichten over mijn nieuwe plannen. Toen ik ooit vertelde mijn eigen adviesbureau te starten, had niemand commentaar, maar nu ik een online franchise start worden er vooroordelen mijn kant op gesmeten. Ik begrijp van de ‘oudere generatie’ dat zij vraagtekens hebben, want in de jaren 70 waren er heel wat schandalen met netwerkmarketing (dit beruchte ‘Pyramide systeem’ werd daardoor ook verboden), maar wie van jullie jonkies kan er een schandaal opnoemen?

 

– Er zijn er zoveel –

Ik vind het persoonlijk erg jammer dat er een groot taboe op netwerkmarketing rust. Ik wist niet dat er zoveel mensen in mijn omgeving op deze manier hun geld verdienen. En weet je waarom ik dit niet wist? Omdat veel van deze mensen niet durven te vertellen hoe zij hun reizen bekostigen, puur omdat zoveel mensen er meteen een oordeel over hebben. Ik vind dat echt onbegrijpelijk, want als ik zeg dat iemand Tupperware verkoopt of van die schoonheidsproducten (of zelfs de beroemde dildo-parties) dan is het hartstikke normaal. Puur omdat ik online mijn marketing doe (dus geen gezellige avondjes organiseer met kijk-dit-mooie-bakje, stop-dit-trillend-eitje-in-je-kut en dit-zorgt-voor-perfecte-wimpers) ben ik een boef?

Toen ik in de tassenwinkel werkte en mensen vertelde over de tassen die ik fijn vond in gebruik, was ik toen slecht? Als jij nieuwe schoenen hebt gekocht en een vriendin vraag waar je ze vandaan hebt, dan vertel jij waar je ze gekocht hebt? Of dat lekkere recept dat je laatst hebt uitgeprobeerd, die foto plaats je op Facebook toch? Ik begrijp dat mensen vraagtekens hebben en dat je er eerst beter over na moet denken. Mijn eureka-moment kwam toen ik in een seminar hoorde over hoe de bedrijfsstructuur werkelijk is. Je kunt niet groeien in online netwerkmarketing als je geen andere mensen helpt. In traditionele bedrijven is er maar 1 bedrijfsleider, terwijl bij online netwerkmarketing iedereen kan groeien naar een hogere functie (met betere vergoeding).

 

– Wat is dan precies je idee? –

Ik heb persoonlijk niks met de instagrams waar personen wapperen met dollarbriefjes, hun dure auto’s en mega villa’s showen. Dit komt omdat ik ben gestart met deze online franchise omdat ik mijn eigen vrijwilligersorganisatie wil starten. Ik wil graag een goede financiële toekomst opbouwen om zelf te kunnen blijven reizen en leven zoals ik dat doe (en mogelijk een gezin te onderhouden), maar ik denk ook aan duizenden andere mensen die ik kan gaan helpen met educatie. Ik had jullie kunnen vragen mij elke maand €50,- te storten op een goede doelen rekening, maar ik kies er voor om mensen te stimuleren hun gezondheid te verbeteren (dus je hebt er zelf ook iets aan) en sommige vinden het leuk om te helpen met de verkoop (word je er financieel ook nog beter van).

Om iets meer in detail te treden over mijn plannen (al heb ik daar al wel wat blogs aan gewijd). In Indonesië is het vervuilde zeewater een zeer groot probleem. Ik zou graag naar afgelegen eilanden willen reizen om de mensen te leren wat zij met hun afval kunnen doen. Door koffiehuizen te bouwen met het afval wil ik een plek creëren waar jongeren kunnen leren te ondernemen, duurzaam te tuinieren (die producten kunnen ze dan weer gebruiken in hun koffiehuis) en ze te stimuleren om gezonder te gaan eten (er sterven nog steeds kinderen in Azië door het gebrek aan gezonde voeding). Juice Plus is de organisatie waar ik de franchise voor doe, zij geven bij elke volwassenen die het product koopt een kinderpakket aan supplementen gratis. Ik wil gaan vragen aan iedereen die de supplementen koopt, of zij het kinderpakket aan mij willen doneren – zodat ik die in Indonesië kan gaan uitdelen aan kinderen die nu geen gevarieerde groente en fruit binnen krijgen.

 

 – Op naar Sumatra! –

Genoeg over mijn lichtelijke frustratie dat ik mijzelf voor de zoveelste keer moet verdedigen voor keuzes die niet traditioneel zijn. Ik weet trouwens heel goed dat die lieve berichtjes van vele vrienden zijn omdat jullie bezorgd zijn, dus dankjulliewel voor alle vragen en artikelen over pyramide schandalen. Ook ben ik echt niet mijn actie met Indra vergeten of de snode plannen van Hadi, maar dat waren mannen, geen voedingssupplementen. Ik heb anderhalve maand besteed aan elke dag minimaal 2 uur seminars te volgen en rapporten te lezen over dit product. Ik heb ondertussen gesproken met meer dan 25 mensen die het product gebruiken en wat hun verhaal is over het product en het bedrijf, daarnaast staan er honderden YouTube videos online.

In mijn blog zal ik over mijn nieuwe franchise blijven schrijven, zodat iedereen kan zien of het werkt of de la van taboes ingeschoven kan worden. Maaaaaar uiteraard gaat mijn franchise niet de bovenhand voeren in mijn blogs, want reizen en koken zijn mijn passies – daar schrijf ik het liefst over. Gisteren heb ik mijn ticket geboekt naar Sumatra! Handy heeft gevraagd of ik voor het Suikerfeest mee naar zijn ouders wil komen in Sumatra. Volledig verrast door zijn vraag, omdat in het verleden we de nodige gesprekken hebben gevoerd over zijn ouders ontmoeten, zei ik meteen: ja! Handy gaat zelf 20 juni naar Sumatra en ik kom 25 juni aan. Ik kan niet wachten om jullie te gaan verblijden met nieuwe avonturen, deze keer in de jungle!

 

 – Tot slot –

Ik vind jullie allemaal lief! Ik heb gigantisch veel respect voor alle vrienden die al kinderen hebben en de keuze hebben gemaakt om eerst een gezin te starten. Ik heb ook veel respect voor iedereen die net als mij, gekozen heeft om een leven in een ander land op te bouwen en de wens van een eigen gezin daardoor iets verlaat. Plus respect voor iedereen die bewust kiest om geen gezin te hebben. Honderden jaren geleden waren er ook de ontdekkingsreizigers die met hun boten er op uittrokken en de mensen die thuis achterbleven. Het is dus niet iets dat hoort bij deze tijd, ik denk dat het gewoon menselijk is. Dat zijn we ten slotte allemaal; met onze eigen wensen, dromen en verlangens.

Liefs – Ruby

Kijk voor meer foto’s op food.travel.write op instagram ❤